Minął już piąty tydzień od kiedy rozpoczęliśmy naszą podróż. Było świetnie. Tyle miejsc zobaczyłam. Aktualnie byliśmy w Australii, ale wieczorem mieliśmy lot do Nowego Jorku. Nie mogłam się doczekać.
-Może pójdziemy coś zjeść Av? Jestem zmęczony tym chodzeniem.
-Dobry pomysł. Ja też zgłodniałam.
-No to chodźmy. Czytałem na internecie ze tam jest fajna knajpka.
Świeciło słońce, a moje włosy co chwile rozwiewał przyjemny, lekki wiaterek. W mojej torebce nagle za wibrował telefon. Jak zwykle był ustawiony na profil milczący. A to nowość. Wyjęłam szybko go z malej torebeczki. Niall. Dziwne od dawna już się z nimi nie kontaktowałam. Przejechałam palcem po ekranie. Odrzuciłam połączenie. Wrzuciłam telefon do torebki. Znowu za wibrował. Jęknęłam z niezadowolenia. Znowu on. Odrzuciłam. Nie chce teraz myśleć o żadnym z nich. Tylko ja i Justin. Nie chciałam zawracać sobie głowy niczym innym. Znowu wibracja. Niall. Odebrałam. Nawet nie zdążyłam powiedzieć "Słucham".
-Ava, musisz wrócić i to jak najszybciej. Chodzi o Harry'ego.
-Co się stało? Odnalazł się?. Gdzie on jest?
-To nie jest rozmowa na telefon. Po prostu tu przyjedz, najszybciej jak tylko możesz.
-Będę najszybciej jak się da. Zadzwonię później.
-Tylko szybko. Proszę.
Rozłączyłam się.
-Justin musimy wracać. Musisz mi zarezerwować lot do Londynu. Jak najszybciej. Chodź.
-Av co się stało? Czemu? O co chodzi?
-Po prostu chodź. Musze wrócić.
-No dobra.
Wezwaliśmy taksówkę i już po paru minutach byliśmy w naszym hotelu. Justin pomógł mi się spakować, ale przedtem zarezerwował lot. O co chodziło Niallowi? Może Harry wreszcie się znalazł. Oby. Chciałam wreszcie go przytulic. Bardzo za nim tęskniłam. Nie mogłam przestać myśleć o tych jego puszystych, brązowych lokach, które układała fryzjerka, a on tylko raz nimi potrząsnął i wracały do swojej pierwotnej postaci, zielonych oczach, które ciemniały, kiedy się denerwował, a jaśniały, kiedy dotknęłam delikatnie opuszkami palców jego skory. Tatuaże, którym jestem tak przeciwna, a teraz sama mam jeden. Tak zrobiliśmy sobie z Justinem. Niewielkie na nadgarstkach. Ja mam "J", a on "A". Po prostu się przyjaźnimy. Wszystko sobie wytłumaczyliśmy i doszliśmy do wniosku, że to na prawdę nie ma przyszłości.
Kiedy już byłam spakowana, poszłam jeszcze coś zjeść. Nie jadłam nic od śniadania. Mój brzuch domagał się jedzenia i tyle. Spojrzałam na zegarek, który miałam na nadgarstku lewej reki. 16.00. Za godzinę miałam samolot. Martwiłam się. Bardzo. Miejmy nadzieje, ze Hazz, mój Hazz wrócił.
Siedziałam już w samolocie. Justin został w Australii, w sumie nie na długo bo i tak leci dzisiaj do Nowego Jorku. Zasnęłam. Obudziłam się dopiero przed lądowaniem. Głęboko ziewnęłam i przetarłam oczy. Spojrzałam na Londyn przez małe okienko. Och jak zwykle nie było słonecznie. Dobrze, że miałam przy sobie kurtkę,a wcześniej zmieniłam spodnie z krótkich na długie. Gdybym tego nie zrobiła, mogłabym dziwnie wyglądać.
Odebrałam swój bagaż i ruszyłam w stronę postoju taksówek. Szybko jakąś złapałam i podałam kierowcy adres. Wyjęłam swój telefon i wybrałam numer do Nialla.
-Niall jestem już w Londynie. Zaraz będę.
-Proszę szybko.
Rozłączyłam się i poprosiłam kierowce aby się pospieszył. Już kilka minut później byliśmy na miejscu. Wysiadłam z auta. Kierowca wyjął mój bagaż z bagażnika i postawił na chodniku.
-Ile place?
-Nie trzeba. Widzę, że się pani spieszy. Proszę iść.
-Dziękuje. Na prawdę. Do zobaczenia.
Ruszyłam w kierunku bramy. Wpisałam kod. Szybkim krokiem szlam do drzwi. Nacisnęłam na klamkę i rzuciłam bagaż na ziemie, kiedy znalazłam sie w korytarzu.
-Chłopcy już jestem.
Z kuchni, jak zwykle kuchni, wyszedł Horan, a z nim Liam. Podeszli do mnie i przytulili.
-Po co tu mnie ściągaliście z drugiego końca świata?
-Chodź. Usiądźmy lepiej.
-Powiedz wreszcie o co chodzi.
-Dostaliśmy telefon z Los Angeles. Dotyczył Harry'ego.
-I co mówili?
-No... Liam powiedz jej. Ja nie dam rady.
Niall zalał się łzami.
-Chodzi o to, że dostaliśmy wiadomość- Liam kontynuował.- Dostaliśmy wiadomość, że Harry nie żyje.
Szeroko otworzyłam oczy, z których po chwili wypłynęły łzy.
-Nie, nie to nie możliwe. Nie, nie to musi być pomyłka. Chce go zobaczyć.
-Jest w Los Angeles.
-Ja musze go zobaczyć.
-Ava jesteś tego pewna?
-Muszę. Jasne?
-Zobaczę co da się zrobić w sprawie lotu, ale nie jestem pewien czy to dobry
pomysł?
Pobiegłam do swojego pokoju i rzuciłam się na łóżko. Płakałam. To nie mogła być
prawda. Niall wszedł do pokoju i położył się koło mnie.
-Nie płacz. Będzie dobrze. Nie wiemy na pewno czy to on. Ava będzie okay.
Przyciągnął mnie do siebie i mocno przytulił. Płakał razem ze mną.
-Liam mówił coś odnośnie lotu do LA?
-Nie, ale właśnie się tym zajmuje. Spij. Na pewno długo tego nie robiłaś. Zmęczona jesteś.
Zakrył ręka moje oczy. Zamknęłam je i nawet nie wiem kiedy odpłynęłam.
***
-Ava, wstawaj, Ava. Musimy jechać. Znalazłem samolot. No wstań wreszcie.
-Co? Jeszcze chwilka. Proszę.
-Ava znalazłem lot do LA. Wstawaj.
Nagle zerwałam się z łóżka na równe nogi. Przede mną stal Liam.
-Na prawdę?
Byłam zarazem wesoła, ale także przybita.
-Zbieraj sie za dwie godziny mamy odlot, ale musimy być troszkę wcześniej.
-Już idę. Zejdę na dol jak będę gotowa.
-To my będziemy czekać.
Liam wyszedł, a ja poszłam się wykapać. Jezu.. Jak ja wyglądam?! Koszmarek.
***
Siedzieliśmy
już w samolocie. Obok miałam Zayna. Całą podróż trzymał moją dłoń. Podwinął w pewnym momencie mój rękaw do góry.
-Co to jest?
Patrzył na
mój malutki tatuaż.
-Tatuaż, a
co ma być?
-Mówiłaś, że
tego nienawidzisz. W ogóle czemu „J”?
-Justin.
Zmieniłam zdanie.
-Wróciliście
do siebie?
Puścił moja
dłoń i spochmurniał. Mogłam coś wymyślić. Skłamać, że ta literka nie oznacza
Justina. Nie pomyślałam. Znowu! Sięgnęłam dłonią po jego, ale on odsunął ją
jeszcze dalej niż była.
-Zayn,
proszę, nie wróciliśmy do siebie. Wyjaśniliśmy wszystko. Jesteśmy tylko
przyjaciółmi.
-To po co to
zrobiłaś?
Wskazał
palcem na literę.
-Po prostu.
On wytatuował sobie „A”. Do niczego nie doszło. Zayn, popatrz na mnie.
Położyłam
dłoń na jego policzku i głęboko spojrzałam w oczy. Były przepełnione smutkiem.
Nie ma się czemu dziwić. Możliwe, że przyjaciel nie żyje, z nami też nic nie
będzie; kocham Harry’ego; był przemęczony ciągłymi wywiadami, koncertami i
pewnie miał jeszcze milion powodów do tego, aby być smutnym, ale bałam się w
nie wnikać. Powiedział bezgłośne „Kocham cię”. Zamknęłam oczy, kiedy to
usłyszałam. Jego dłoń złapała moja i siedzieliśmy już tak jak dotychczas. W
końcu otworzyłam swoje oczy i spojrzałam co dziej się za małym okienkiem.
Wszędzie chmury.
-Niedługo
będziemy lądować. –Oznajmił damski głos przez radio.
Spojrzałam
na resztę chłopaków. Każdy z nich po kolei westchnął. Martwili się tym, co mogą
usłyszeć na posterunku policyjnym. Zayn ścisnął moją dłoń jeszcze mocniej kiedy
podchodziliśmy do lądowania. Drugą ręką chwyciłam mój wisiorek. Nie lubiłam
latać samolotem. Uf.. już po wszystkim. Wysiedliśmy z tego
latającego czegoś i udaliśmy się po nasze bagaże. Wzięliśmy je na wszelki
wypadek, gdybyśmy musieli tu na dłużej zostać.
Samochód już czekał przed drzwiami. Zabrali od nas walizki i
wsiedliśmy do środka. Zayn cały czas, ani na sekundę, nie puścił mojej dłoni.
Podjechaliśmy
pod hotel. Był ogromny. Nie obyło się bez ingerencji ochroniarzy. No tak już
całkiem zapomniałam, że oni byli sławni. U nas w Londynie, w naszej dzielnicy,
ludzie nie zwracają, aż tak uwagi na nich. Przyzwyczaili się po prostu do tego.
Próbowaliśmy jak najszybciej przedostać się przez tłum fanek i paparazzi,
jednak to nie było takie proste, na jakie wyglądało. Kiedy w końcu
przekroczyliśmy próg naszych pokoi hotelowych, mogliśmy spokojnie odetchnąć.
Dopiero teraz do mnie dotarło, że w tym tłumie cały czas trzymałam Zayna za
rękę. Już widzę nagłówki jutrzejszych gazet. „Czy to nowa dziewczyna Zayna?”.
„Czy ona ukradła serce Zayn’owi?”, „Czyżby Zayn z popularnego boysbandu One
Direction wreszcie próbował się ustatkować?”, jednym słowem Koszmar. W sumie te
gazety to był najmniejszy problem. Harry. Znowu tylko on krążył w mojej głowie.
Każda myśl należała do niego. Z moich oczu wypływały pojedyncze łzy. To było
takie niesprawiedliwe. W tak młodym wieku osiągnął tak wiele. Był taki
uśmiechnięty, szczęśliwy, kochany przez tak wiele osób, a teraz tak nagle
zniknął. Do mojego pokoju przyszedł Louis.
-Ava, mogę?
-Tak, wejdź.
Przysiadł na
kanapie obok mnie.
-Powiem
prosto z mostu.
-Tak chyba
będzie najlepiej.
-Czy ciebie
coś łączy z Zaynem?
Zamarłam.
Wlepiłam w niego moje ciemne oczy. Skąd u niego takie pytania?
-Co masz na
myśli?
-No wiesz,
zachowujecie się jak para, która się ukrywa, znaczy próbuje, bo za bardzo wam to nie wychodzi.
Spojrzałam
na swoje splecione palce. Nerwowo nimi poruszałam. I co ja mam mu teraz
powiedzieć?
-Nie ze mną
ta rozmowa. Idź do Zayn’a.
-Czyli
jednak. Nie myliłem się.
-Nie
powiedziałam tego.
-Ale też nie
zaprzeczyłaś.
-Wiesz, że
kocham Harry’ego.
-Ale jak widać nie tylko jego.
-Nie będę z
tobą na ten temat rozmawiać.
-Jak chcesz,
a miałem przekazać ci, za pół godziny wychodzimy na posterunek.
-Okay.
-I nie myśl,
że z Zayn’a ja nic nie wyciągnę. Przeciwnie. Będzie śpiewał.
-No to idź
do niego. Ja nic nie zamierzam ci mówić.
Wyszedł i
zamknął za sobą drzwi. Do mojej głowy znowu weszły myśli tylko o Harrym. Wyjrzałam
przez okno. Pogoda, jak to w LA, słoneczna, jednak był wiatr. Zajrzałam do swojej nierozpakowanej
walizki. Wyjęłam parę czarnych rurek, białą bokserkę i bluzę w tym samym
kolorze co spodnie. Na stopy włożyłam Converse. Nie brałam torby. Do kieszeni włożyłam swój telefon i wyszłam z
pokoju. Zapukałam do pokoju Liama. Otworzył mi.
-Chodź
idziemy. Chłopaki są już w samochodzie.
Szłam cały
czas za nim. Moje spojrzenie było zwrócone ku ziemi, do czasu, aż usłyszałam
krzyk fanek. Na szczęście wokół było pełno policji i ochrony. Kiedy minęliśmy drzwi,
moje włosy zostały rozwiane w każda stronę przez wiatr. Wsiedliśmy do
samochodu. Ruszyliśmy. W przeciągu może 10 minut byliśmy na miejscu. Głęboko odetchnęłam.
-Mała nie
denerwuj się. Wszystko będzie dobrze. Masz nas.
-Ale..
-Żadne ale,
zawsze ci pomożemy.
-Potrzebuję
Harry’ego.
-Cii,
maleńka.
Weszliśmy
przez niewielkie drzwi na posterunek. Wszędzie roiło się od policjantów.
Podeszliśmy do biurka jednego z komisarzy.
-Wy przyszliście
w sprawie Harry’ego Styles’a. Tak?
Kiedy wypowiedział
jego imię i nazwisko znowu wybuchłam płaczem. Liam przyciągnął mnie do siebie.
Objął ramieniem i pocałował w czoło.
-Cii.. nie
płacz.
-Proszę za
mną. Przejdziemy do mojego gabinetu.
Weszliśmy do
dużego biura. Musiał być kimś ważnym, skoro było tak pokaźnie urządzone.
-Co z Harry’m?
Gdzie on jest?
-Proszę o
spokój. Pan Harry Styles zginął w wypadku samochodowym dwa dni temu.
-Ale gdzie
on teraz jest? Muszę go zobaczyć.
-W tej
chwili to jest nie możliwe. Jest pod obserwacją naszych patomorfologów.
Wszystko będzie wiadome dopiero jutro.
-A więc o
której godzinie mamy przyjść?
-Myślę, że
12. Będzie w sam raz.
-To do widzenia.
Do jutra.
-Tak, do
jutra.
No za dużo
nam to dzisiaj nie dało. Wiem, że jutro
już nie odpuszczę. Musze się dowiedzieć co z nim. Co było powodem tego wypadku?
Wróciliśmy
do hotelu. Zamknęłam się u siebie w pokoju. Położyłam się na łóżku i znowu zaczęłam
płakać. Czemu to jego właśnie spotkało? Czemu nie mnie?
-Jutro go
zobaczymy. Obiecuje.
-Dziękuję.
Podszedł do
mnie Louis.
-I co
rozmawiałeś z Zayn’em?
-Tak.-
powiedział pewnym siebie głosem.
-Co ci
powiedział?
-Nic.-uśmieszek,
który miał na twarzy zniknął.
-Mówiłam.
-Ja i tak
wiem swoje. Między tobą, a nim coś na pewno jest.
-Tak,
przyjaźń. Nic więcej.
Wyszedł z
mojego pokoju Lou, ale za to wszedł Zayn. Przysiadł koło mnie. Złapał za mój
wisiorek. Obrócił go kilka razy miedzy palcami.
-Nadal go
nosisz.
-Jak widać.
-Cieszę się.
-Nie masz z
czego.
-Jak nie.
Masz go. To mi wystarczy.
-Mogę go
w każdej chwili zdjąć.
Odgarnął moje włosy z szyi. Musnął ją lekko swoimi ustami.
-Muszę ci zrobić
kolejną malinkę.
-Lepiej nie.
Nie potrzebuję tego.
-Co się z
tobą stało?
-Nic. Lou
się czegoś domyśla, więc przestań.
-Wiem
rozmawiał o tym ze mną.
-Nic mu nie
powiedziałeś! Prawda?!
-Nie.
***
Wieczorem
nadal leżałam na łóżku. Okryta kocem, oglądałam telewizję. Próbowałam się od
tego wszystkiego oderwać. Mój telefon, który leżał obok, nagle za wibrował. Na
wyświetlaczu pojawił się napis:
