Rozdział 22

Obudziłam się cała obolała. Posiniaczone dłonie, nogi i twarz. Nie mogłam się ruszyć. Znajdowałam się małym pokoju. Ściany były szarobure. W niektórych miejscach znajdowały się zadrapania i plamy pozostawione przez krew. Mam krzyczeć czy nie? Leżałam na starym, dużym i w dodatku brudnym materacu. Łza spłynęła po moim policzku.  

**

Parę godzin później usłyszałam kroki. Następnie skrzypniecie drzwi. Zacisnęłam mocno oczy. Nie chciałam widzieć nikogo. W obecnej sytuacji wolałam się wcześniej w ogóle nie obudzić. Gorący podmuch dotykał mojej twarzy i szyi. Wywołał gęsią skórkę.

-Jestem ciekawy jak zareaguje Styles gdy się dowie o śmierci swojej dziewczyny.

Szybko otworzyłam szeroko oczy, ale po chwili tego pożałowałam.

**

Dopokoju znowu wszedł ktoś. Spojrzałam w kierunku postaci. To nie był ten sam mężczyzna. Jego spojrzenie było ciepłe. Miał uśmiech na twrzy.

-Dzień dobry aniołku. Jak się spało?

Mój mózg zaczął szybko analizować ciało mężczyzny i przetwarzać informacje. Usiadł obok mnie na materacu i położył dłonie na kolanach. Byliśmy sami w pokoju. Jego wzrok po chwili zwrócił sie ku mnie. Dłoń położył na moim zmarzniętym policzku. Przejechał kciukiem po nim i otarł jedna z łez.

- Mnie nie musisz sie bać.

Podniosłam sie na łokciach. Spojrzałam na niego i dokładnie przyjrzałam sie jego twarzy.

- Skąd mam mieć pewność, że nic mi nie zrobisz?

- Bo zamierzam cię stąd zabrać i zająć się tobą. Chcę abyś wróciła do zdrowia. Odzyskała siły.

Więcej już się nie odezwałam.

Mężczyzna wstał i kierował się w stronę wyjścia.

- Gdzie moje maniery? Nie przedstawiłem się na początku. Jestem Matt.

Pokiwałam głową i wyszedł. Jednak po chwili wrócił z torbą. Położył ją obok mnie. Rozsunął i wyjął kilka ubrań.

-Zdejmij te brudne ubrania i ubierz to.

Nie ruszyłam się. Byłam zbyt obolała.

-Mam ci pomóc?

Pokiwałam głową. Podwinął moja koszulkę a ja zacisnęłam dłonie na materiale aby nie odkrywał więcej mojego ciała.

-Musisz się przebrać.

-Nie patrz na mnie.

-Nic ci nie zrobię. Obiecuje.

**

Siedzieliśmy w samochodzie Matt’a . Pozwolił mi wybrać muzykę, aby się choć trochę rozluźnić. Prowadził dość swobodnie.

-Co się stało z tamtym mężczyzną?

-Naprawdę chcesz wiedzieć?

W głowie już układały mi się scenariusze dotyczące losów nieznajomego mężczyzny.

Zatrzymaliśmy się na podjeździe przed dużym, zadbanym domem. Zapewne należał do niego. Wyjął kluczyki ze stacyjki i wysiadł z samochodu. Obszedł samochód, otworzył mi drzwi i pomógł wysiąść z auta. Wyjął torby z bagażnika i poszliśmy do domu.

-Gdzie jest mój telefon?

-Mam go w kieszeni. Już ci daje.

Wyciągnął telefon i podał mi go. Był wyłączony.

-Niestety padła bateria.  U mnie możesz go naładować.

Posłał mi cudowny uśmiech warty okładek najlepszych magazynów modowych.

Weszliśmy do domu i od razu pokazał mi pokój dla mnie. 

-Idź pod prysznica, a potem połóż się spać. Dobrze ci to zrobi.

-Powinnam najpierw poinformować najbliższych, że ze mną wszystko w porządku.

-Zadzwonisz jutro. Dobrze?

-W porządku. Gdzie jest łazienka?

-Każdy pokój ma własną łazienkę. Ręczniki i szlafroki są w szafce po lewej.  Czystą szczoteczkę do zębów powinnaś znaleźć w szufladzie pod umywalką.

-Dziękuję.

**

Zapach świeżo parzonej kawy wypełnił moje nozdrza. Otworzyłam powoli oczy, a promyki słońca sprawiły, że musiałam je zamknąć. Odkryłam fałdy kołdry i postawiłam stopy na zimnej posadzce. Owinęłam się ciaśniej szlafrokiem i powędrowałam za zapachem. Matt stał w kuchni i szykował śniadanie.

-Cześć.

Odwrócił się i uśmiechnął w ten swój niesamowity sposób.

-Cześć. Wyspałaś się? Dobrze się czujesz?

-Tak, jest o wiele lepiej.  Dziękuję.

-Chcesz kawy, herbaty, wody, soku?

-Kawę poproszę.

Oparłam się o blat kuchenny i patrzyłam jak Matt przygotowuje kawę.

-Chciałabym wrócić dzisiaj do domu.

-Jesteś pewna?

-Przyjaciele będą się o mnie martwić.

-To zadzwoń do nich.

-To też zrobię.

-Proszę Cię. Zostań choć parę dni.

-Przemyślę to.

Podał mi gorący kubek kawy nad którym unosiła się para. Podmuchałam i upiłam łyk.

-Czemu mi pomagasz?

-Nie pamiętasz mnie prawda?

-Przepraszam, ale nie.

-Chodziliśmy razem na angielski. Podkochiwałem się w tobie, ale ty wtedy byłaś z jak mu tam? Justinem? Nadal jesteście razem?

-Nie. Niedawno się rozstaliśmy. Widziałam się z nim parę dni temu.

-Przykro mi.  Wyglądaliście na dość szczęśliwą parę. 

-Byliśmy.

Po moim ciele przeszedł dreszcz na myśl o wspomnieniach. Spojrzałam na malutki tatuaż, który miałam dzięki Justinowi. Upiłam łyk kawy i od razu poczułam się lepiej. Powinnam to wszystko przemyśleć. Rozwiązać problemy z Harrry’m, Justin’em i Zayn’em . 

-Matt?

-Hm..?

-To jest bardzo dobry pomysł, abym to została na kilka dni, ale nie będę ci przeszkadzać?

-Cieszę się, że chcesz zostać.

**

-Co powiesz na to byśmy spędzili wieczór oglądając jakieś filmy i zajadając się chińszczyzną, pizzą i chipsami?

-Skąd wiesz co lubię?

-Nie chcesz wiedzieć.

-Powiedz mi. Skąd wiedziałeś, że byłam w tym magazynie?

-Nie wiem czy to dobry pomysł.

-Powinnam wiedzieć.

-Mam nie za dobre stosunki z tym facetem, który cię przetrzymywał. Powiedzmy, że uratowanie ciebie było tylko takim bonusem.

-Przepraszam, jeśli narobiłam ci kłopotów.

-Jest w porządku.

**

W końcu włączyłam telefon. Miałam aż 48 nieodebranych połączeń od Harry’ego,8 od rodziców, ale oni pewnie nic nie wiedzieli o moim zniknięciu,  26 od Eleanor, po 15 od reszty chłopaków, a Justin przerósł chyba sam siebie bo aż 84 połączenia. O wiadomościach już nie wspomnę. Była ich masa. Postanowiłam zadzwonić do Harry’ego. Odebrał zaraz po pierwszym sygnale.

-Ava? Gdzie ty jesteś? Co się z tobą dzieje?

-Ha-Harry. Tęskniłam za twoim głosem.

-Ava, gdzie jesteś?

-Nie znam dokładnie adresu. Nie martw się. Wszystko jest w porządku. Matt mnie odwiezie do domu w tym tygodniu.

-Kim do cholery jest Matt?

-Harry nie martw się.

-Spakuj się, przyjadę po ciebie niedługo.

-Harry!

Rozłączył się.  Jak ma niby przyjechać po mnie, jak nie wie dokładnie gdzie jestem? A może powinnam mu była powiedzieć? Powinien po mnie przyjechać. Martwi się, chyba.

**

Niecałą godzinę później usłyszałam dzwonek do drzwi.  Poszłam otworzyć, bo Matt właśnie się czymś zajmował u siebie w biurze.

-Harry?

-Ava. Bogu dzięki. Nic ci nie jest.

Przyciągnął mnie do siebie i mocno przytulił. Cały czas tylko dziękował Bogu, ze jestem cała.

-Wiesz jak się martwiłem?

-Jak mnie znalazłeś?

-Przez twój telefon. Gdybyś nie zadzwoniła, nawet nie chcę myśleć o tym.

-Harry? Nie powinieneś być teraz w trasie?

-Dziwnym trafem akurat dzisiaj i jutro nie mam koncertów.

Cwaniacki uśmieszek się pokazał na jego twarzy.

-Nie odstąpię cię teraz na krok.

**

KONIEC CZĘŚCI I